Safety én privacy
“Vingerafdrukken in paspoort, safety first of privacy first?” luidde de titel van een nieuwsbericht Daar gaat de polarisatie weer, dacht ik. Volgens mij is de enige juiste keuze safety én privacy bij biometriegebruik. De kunst is een goede balans te vinden die recht doet aan de betreffende situatie en het beoogde doel. Binnen de Vereniging Voor Biometrie & Identiteit (VVBI) is hierover ook eigenlijk geen discussie. Hoe combineren wij privacy en safety? Voor die uitdaging staan wij met z’n allen, Rondom paspoort en identiteitskaart valt nog wel wat te doen.
Biometrie in paspoort verplicht
In mei 2016 deed de Hoge Raad uitspraak in een slepende kwestie over het opslaan van biometrische gegevens. Op grond van een Europese verordening mag een paspoort slechts worden afgegeven als van de aanvrager een gezichtsopname en twee vingerafdrukken worden opgenomen op de chip van het paspoort. Tegen de uitspraken is geen hoger beroep mogelijk.
Ondertussen heb ik (en hoeveel niet met mij?) al mijn tweede biometrische paspoort. Als niet-jurist onderschat ik ongetwijfeld de tijd die nodig is voor dit soort rechtszaken. Hoe dan ook, er is nu dus eindelijk meer duidelijkheid, toch?
Security
Voor mijn eigen veiligheid wil ik een id-document, waarmee ik mij betrouwbaar(der) identificeren kan. Dit aspect lijkt wel eens naar de achtergrond te verschuiven. Ik heb daarom meer vertrouwen in het biometrisch paspoort dan de ID-kaart. Immers, met de aanvullende biometrie is beter te controleren, of iemand de persoon is voor wie hij zich uitgeeft.
De Paspoortwet schrijft een frontale gelaatsfoto en twee vingerafdrukken voor. Enigszins bevreemdend is het, dat onze nationale identiteitskaart alleen een gelaatsfoto bevat. Dit introduceert een ongelijkheid tussen identificatie met paspoort en identiteitskaart. Ik begrijp dit onderscheid niet goed, ook al is er een wettelijke grondslag. Of gaan wij vingerafdrukcontrole niet toepassen in een tijd waar bezitters van de nieuwste smartphones niet anders doen?
Privacy
Centrale opslag van vingerafdrukken is van de baan. Hier is duidelijk voor privacy gekozen en terecht. Met de impact van centrale opslag was destijds te laat en te weinig rekening gehouden naar mijn mening. Geen schoonheidsprijs voor de overheid met die aanpak. De Wet identiteitsvaststelling verdachten, veroordeelden en getuigen en de Vreemdelingenwet 2000 bieden bovendien ruimte voor gebruik en inzet van biometrie in de strafrechtsketen en vreemdelingenketen.
Centrale opslag van de gezichtsopname mag wel. Ik zie een gelaatsfoto net als een vingerafdruk als een biometrisch kenmerk. Beide kunnen bijdragen aan de herkenning van een persoon. Vanuit privacy-oogpunt is het niet verkeerd biometrische kenmerken op een beveiligde kaart versleuteld op te slaan. Waarom dan dit verschil in opslagmogelijkheden tussen gelaatsfoto en vingerafdrukken?
